Rozdział 7

-Chcesz żebym co?- Zapytał Angel z niedowierzaniem gdy Spike bardzo powoli i spokojnie powtórzył mu całe zdarzenie
-Nie udawaj głupszego niż jesteś!- Zirytował się w końcu zapalając papierosa- Ja muszę to sprawdzić a ty się zajmiesz Xanderem
-A to nie powinno być odwrotnie?- Wziął go za ramię i zaprowadził z powrotem do sypialni- To jest twój problem zadzwonię do Buffy i może ona coś wie- po tych słowach wyszedł zamykając za sobą drzwi.

Spike dopiero teraz mógł się przyjrzeć chłopakowi i z niezadowoleniem stwierdził że Brzoskwinka miał rację.
To nie był wampir którego mógł zostawić i iść coś zabić nie ważne jak bardzo by tego chciał. Cicho obiecał sobie że znajdzie cierpliwość i jeszcze w tym miesiącu chłopak będzie jego. I choćby on sam miał przez to zwariować to zmieni podejście.
Zbliżył się do łóżka
 Xander dalej był nie przytomny więc postanowił zarobić jedyną słuszną według siebie rzec. Ugryzł się w palec. Od razu zaczął krwawić i rozchylił usta chłopaka by wlać mu do buzi kilka kropel życiodajnego płynu.
Nie minęło 2 minuty i Xander zaczął dochodzić do siebie
-Co jest?- Zapytał zdezorientowany
-Ci... spokojnie- Spike usiadł obok niego i wziął za rękę
-Czy ja przypadkiem stąd nie wychodziłem?- Zapytał wciąż jeszcze zastanawiając się co mogło się stać
-Tak było- głaskał go delikatnie po dłoni- Ale ktoś cię zaatakował. Dlatego cię tu przyniosłem
-Poszedłeś za mną?- Zapytał Xander nim zdążył pomyśleć
-Oczywiście że tak Xan- uśmiechnął się do niego czule- Dobrze się czujesz prawda?
-Tak... A co się  właściwie stało?- Coś w oczach wampira nie do końca mu się podobało, ale nie był pewien co to dokładnie było
-Więc jak wybiegłeś od razu coś zaczęło cię śledzić- przysunął się jeszcze bliżej biorąc go w ramiona- Nie mogłem na to pozwolić. Niestety byłem zbyt wolny i demon już zdążył cię znokautować. Byłeś nieprzytomny i zaniosłem cię tu- zakończył
-I jak odzyskałem  przytomność?- Przełknął ślinę, bał się tej odpowiedzi, bo domyślał się co zrobił wampir
-To było tylko kilka kropel Xan. Jak inaczej miałem to zrobić?- Spike był zaskoczony, bo chłopak zamiast się wyrywać po prostu siedział bez ruchu
-Tak- kiwnął  głową- masz rację
-Xan? Jesteś pewny że wszystko w porządku?- Nigdy by się nie spodziewał tak dziwnego zachowania
-Tak- popatrzył na niego z uśmiechem, to był pierwszy prawdziwy szczery uśmiech który Spike u niego widział i gdyby jego serce mogło bić teraz załomotało by szalonym pędem-nie wierzyłem ci wcześniej
-A teraz?- Zapytał cicho
-Chyba zaczynam akceptować tą możliwość- ziewnął- A więc nie mogę wrócić do domu?
-Mówiłem ci już to jest twój dom- warknął cicho
-Nic tu nie mam- położył się i przykrył ciaśniej kocem, we dworze było raczej zimno, a od ciała obok bynajmniej nie buchało gorąco
-Tylko powiedz czego potrzebujesz a to dostaniesz- zapewnił wampir również się kładąc
-Dobrze. Ale zostawisz Jonnego- przypomniał sobie nagle Xander
-Dotknął cię- warknął- I za to powinien umrzeć
-Nie Spike- - popatrzył na niego teraz bardzo poważnie i bez śladu zmęczenia na twarzy- Wiem że jesteś wampirem i zabijasz. Tego nic nie zmieni. W porządku... znaczy nie w porządku ale nic na to nie poradzę. Nie będę jednak z mordercą. Rozumiesz?
-Xan- westchnął- Ja wiem że go lubisz, podoba ci się. A jak wiesz wampiry są bardzo zaborcze...
-To ja idę- zrobił taki ruch jakby miał wstać ale tak powoli, że Spike wiedział że to tylko próba
-Dobrze- powiedział z irytacją- Masz jak chcesz. Zostawię go w spokoju, o ile się do ciebie nie zbliży- przyciągnął chłopaka do siebie- no i przecież obiecałem karę tobie- ten uśmiech nie wróżył nic dobrego, ale Xander już się nie obawiał, w każdym razie nie tak bardzo. Powoli zaczął się przyzwyczajać co nie znaczy że podda się tak łatwo
-Nie możesz mnie ciągle karać- założył ręce na piersi- I już nigdy nie pozwolę na klapsy
-Nie martw się zwierzaczku- pogłaskał go po policzku- Tym razem będzie ci się podobać. A teraz już śpij
-Tak- ziewnął po raz drugi -w końcu mówisz z sensem -i zamknął oczy.
Spike jednak nie spał tej nocy tylko obserwował chłopaka. Był z pewnością najdziwniejszym i najbardziej niezrozumiałym człowiekiem jakiego kiedykolwiek poznał.

Xander znajdował się na granicy jawy i snu. Tym pięknym miejscu którego nie chciał opuszczać. Dodatkowo uczucie że ktoś całuje go po klatce piersiowej, było takie wspaniałe i nierzeczywiste, że na początku był pewny że to część snu który jeszcze nie odszedł. Z biegiem jednak czasu uświadomił sobie że to rzeczywistość.
Bardzo powoli otworzył oczy i to co zobaczył było dziwniejsze niż każdy sen. Wampir, zabójca klęczał obok niego na łóżku i zasypywał jego nagi tors, ramiona i brzuch delikatnymi czułymi pocałunkami
-A więc zdecydowałeś się obudzić- Spike nie przerwał pieszczoty
-I tobie też dzień dobry- uśmiechnął się leniwie i chciał się poruszyć ale z jakiegoś powodu było to niemożliwe. Rozejrzał się więc w panice i zorientował się że jest przywiązany do łóżka za ręce i za nogi- Co to ma być?!
-To zwierzaczku jest twoja kara- uśmiechnął się do niego złośliwie i polizał sutki chłopaka.




#################################################################################
A to jest wasza kara:D I mobilizacja do komentowania. Jak będzie 6 to dokończę karę już w poniedziałek