Rozdział 6

Xander nie miał już po prostu siły.

Od ostatniego roku jego życie bardzo się skomplikowało, ale nigdy nawet w najgorszych koszmarach nie wyobrażał sobie że będzie aż tak źle.
Bo przecież był niesiony przez miasto na ramieniu wściekłego i bardzo zdeterminowanego wampira, który nie słuchał jego protestów. A na początku bardzo głośno wyrażał swoje niezadowolenie.
Najgorsze było jednak to że nie kierują się do domu tylko znów do dworu, a Spike co chwila warczał.

-Hej- spróbował jeszcze raz gdy byli już bardzo blisko- Możesz mnie postawić umiem chodzić
-Jestem na ciebie zły zwierzaczku- warknął, a Xander stwierdził, że to zawsze jakiś postęp i lepsze to niż milczenie
-Przecież nic nie zrobiłem- oburzył się i założył ręce na piersi. Wampir zatrzymał się i postawił go na ziemi twarzą do siebie
-Co chcesz przez to powiedzieć?- Popatrzył na niego uważnie i groźnie
-Nic- nie patrzył na blondyna z minuty na minutę utwierdzał się w przekonaniu że ma nie po kolei w głowie i był bardziej niebezpieczny niż  myślał wcześniej
-Xan- tym razem ton jego głosu był delikatny i czuły. Czyli znów coś niespodziewanego, chłopaka zaczęła boleć głowa od tych zmian nastroju- Powiedz co się naprawdę stało. Czy on cię do czegoś zmusił- oczy Spikea zmieniły barwę na żółtą, ale wciąż czule głaskał jego policzek
-Zdecyduj się- powiedział w końcu Xander robiąc krok w tył
-Zdecyduj? Przekręcił głowę w bok z lekkim uśmiechem
-Tak!- Xander stracił cierpliwość- Przez chwile zachowujesz się jakbyś mnie chciał zabić, a za chwilę jakbyś ...- nie był w stanie dokończyć tej myśli
-Jakbym?- Pokonał dzielący ich dystans i znów patrzył chłopakowi w oczy hipnotyzując go
-Jakbyś mnie kochał- dokończył szeptem i spuścił wzrok zażenowany
-Xan- szepnął Spike- To nie jest najlepsze miejsce, żeby o tym rozmawiać. Wejdźmy do środka- niemal prosił
-Dobrze- zgodził się mając nadzieje że nie będzie tego żałował.

Jak i poprzedniej nocy zatrzymali się w sypialni i Spike gestem zaprosił go by usiadł obok, ten jednak tego nie zrobił i zajął miejsce w fotelu
-Xan- Spike wyjął papierosa i zapalił szybko- Co wiesz o wampirach?
-To że się je zabija- odpowiedział niemal automatycznie
-Chodziło mi o nasze zwyczaje- zaciągnął się nie spuszczając z niego wzroku
-Nie wiele- przyznał- Znaczy Will dała mi książkę ale nie miałem czasu do niej zajrzeć
-I nie będziesz musiał- kolejny papieros- Każdy starszy wampir jest w stanie posiadać... z braku lepszego słowa niech to będzie partner. Nie jest istotne czy to kobieta czy mężczyzna. Bardzo rzadko zdarza się że kimś takim będzie jego twórca. Co akurat w moim przypadku wyszło mi na dobre- uśmiechnął się- Zwykle jest to inny wampir albo pół demon. To że wampir bierze sobie człowieka... o takim przypadku słyszałem raz i to nigdy nie w mojej rodzinie to pierwszy taki przypadek....
-Czyli że ja?- Przerwał mu z niedowierzaniem
-O tak, Xan. I będziesz w pełni mój, ale nie martw się nie zmienię cię. Cały proces wzięcia w posiadanie jest dość skomplikowany i trwa kilka lat. Do tego dojdziemy...
-A co jeśli odmówię?- Pożałował tego pytania od razu bo Spike znalazł się przy nim w mgnieniu oka i patrząc w oczy pocałował bardzo delikatnie tak jakby bał się że go uszkodzi, co zresztą mógł zrobić bez wysiłku
-Nie masz tu prawa głosu- szepnął mu do ucha- Tak jest i tak będzie. Ale zrobię wszystko byś czuł to samo co ja
-Nie tak szybko- Xanderowi bardzo trudno było zebrać myśli. Mając wampira tak blisko siebie nie czuł strachu, był podniecony a gdy zorientował się że tan liże mu szyję zamruczał cichutko- Nie- rozum jednak uparcie mu wracał. Spike znów się odsunął i miał groźną miną
-Idź weź prysznic- powiedział siadając z powrotem na łóżku
-Czemu?- Nie zrozumiał Xander
-Bo nie mogę znieść tego zapachu!- Krzyknął Spike- Cuchniesz tym palantem! A jesteś mój rozumiesz- i raz jeszcze znaleźli się twarzą w twarz tym razem trzymał go za przód koszuli i lekko nim potrząsnął
-Dobrze, dobrze- podniósł ręce do góry w geście obronnym- Już idę Jezu nie musisz się tak wściekać- próbował się uśmiechnął, ale nie było to takie łatwe z demonem tak blisko
-Muszę- warknął- On za to zapłaci
-Nic mu nie zrobisz!- Całe zmęczenie gdzieś minęło, nie mógł nikogo narażać
-Jeszcze go bronisz!- Rzucił Xandera na łóżko- Powiedziałem ci że jestem lepszy od każdego człowieka
-Tak teraz to udowadniasz bardzo dobrze- warknął Xander odnajdując w sobie głupią odwagę
-Więc rób co mówię!- Spike powstrzymywał się ostatkiem sił by nie zrobić mu krzywdy
-Koniec- Xander z niespodziewaną siłą zrzucił z siebie wampira- Mam dość nie zbliżaj się do mnie ani do moich przyjaciół bo cię zabije- wstał i szybkim krokiem skierował się do wyjścia nie oglądając się za siebie.

Spike przez kilka sekund nie był w stanie zrozumieć co się właściwie stało. Wszystko przecież szło tak dobrze. Jeszcze czuł go pod sobą i nagle leżał na plecach a Xan wybiegał z dworu zły i zraniony.
Podniósł się i pociągnął nosem ale przekonywał się że tak na prawdę nic a nic go to nie obchodzi i że chłopak jeszcze tu wróci. A i on musiał uspokoić swojego demona. Więc wszystko będzie lepiej.

Na zewnątrz Xander nie zwracał uwagi na to gdzie idzie ani czy ktoś go śledzi. A tak niestety było Xander był znany w niektórych kręgach jako magnes  na demony i jego przyjaciele mieli rację a teraz do tego był bez broni.
Był wściekły i mruczał pod nosem przekleństwa pod adresem jasnowłosego wampira. I nagle wszystko utonęło w ciemności i zalała go potworna fala bólu głowy,

Spike mimo wszystko po 2 minutach wyszedł za chłopakiem. Zorientował się że nie ma nic przy sobie i że nie jest w stanie się bronić.
Niestety był za późno bo gdy go dogonił Xander leżał na ziemi a nad nim stało 2 nieznane mu demony. Wampir tym razem nie powstrzymał swojej wściekłości, te ścierwa nawet nie wiedziały skąd nadszedł ich koniec. Obaj zginęli tak szybko że być może nie zdawali sobie z tego sprawy. Spike jednak o to nie dbał, bo wszystko co się liczyło to zraniony chłopak a to że czuł krew jeszcze bardziej go rozwścieczyło. Wciąż jeszcze nie do końca spokojny ukląkł obok bezwładnego ciała.
Xander jeszcze żył ale był nieprzytomny a cienka stróżka krwi leciała mu z ust i miał dużego guza na głowie.
Na szczęści nie był bardziej zraniony.
-Przepraszam Xan- szepnął głaszcząc go po twarzy i gdy starł krew kciukiem od razu wziął go do buzi. Krew chłopaka była jak najsłodsza ambrozja o niebo lepsza od krwi Pogromcy. I taka uzależniająca. Potrafił się powstrzymać bo w tym związku krew to tylko dodatek.
Podniósł Xandera najdelikatniej jak potrafił i szybkim krokiem wrócił do domu

-Wybacz Xan- wyszeptał jeszcze gdy położył go do łóżka. Musiał zapolować i dowiedzieć się kto odważył się dotknąć jego człowieka. Zapiął kajdanki na przegubach chłopaka i poszedł zawołać Angela niech jego Twórca w końcu przyda się na coś porzytecznego.