Rozdział 43

Jakiś czas później Buffy ostrożnie weszła do sypialni by zabrać ze sobą wampira.
Gdy zobaczyła ich oboje na łóżku w pierwszej chwili poczuła ukłucie zazdrości. Ona też marzyła o czymś takim, a bała się że nigdy nie będzie mieć. Ale i była też szczęśliwa że przyjaciel ma kogoś kogo kocha i kto kocha jego. Było jej żal że musi zabrać wampira
-Spike?- Dziewczyna podeszła do łóżka ale mężczyzna już otworzył oczy
-Nie obudź go- nakrył śpiącego Xandera kocem bo zdąrzył się już odkryć
-Jesteś pewny?- Zapytała odwracając wzrok bo wampir wstał i zaczął szukać spodni
-Boi się- przyznał- Tak będzie lepiej- miał już na sobie spodnie i koszulę. Raz jeszcze nachylił się nad chłopakiem- Kocham cię zwierzaczku- szepnął i delikatnie go pocałował- To jaki jest plan?- Zwrócił się do dziewczyny która teraz wyglądała przez okno
-Okrążyły dom- odwróciła się do niego- Same kobiety... wampiry. Spike może...- spojrzała na śpiącego przyjaciela
-Zostaje tu... będzie bezpieczniejszy- ale on sam zdawał się nie wierzyć w te słowa- Więc?
-Będziemy próbowali go zabić... ale to zrobimy w ostateczności. Giles skontaktował się z przedstawicielem klanu cyganów jeśli zdołają mu przywrócić duszę...
-Nic mi do tego- wzruszył ramionami Spike- A|e pamiętaj on ma wpływ na nas oboje i jeśli chcemy wyjść z tego żywi musimy sobie ufać
-Tak- zgodziła się i w końcu ruszyła do wyjścia. Na szczęście Willow użyła zaklęcia lokalizującego i doskonale wie gdzie jest mężczyzna któremu nigdy do końca nie powinna ufać.

Spike i Buffy sta|i na wzgórzu za miastem. Angelus lubił otwarte przestrzenie. A tu było widać ocean
-No proszę czy to nie moje ulubione zabaweczki- wampir wyszedł z ukrycia
-Will żałuję że nie przyprowadziłeś swojego zwierzaczka- wolnym krokiem podchodził do młodszego mężczyzny- Najpierw patrzyłby jak cię zabijam a później bym go brał w nieskończoność.... chociaż nie pozwoliłbym patrzeć tobie- Spike zaatakował z si|ą jaką nigdy jeszcze nie uderzy| nikogo. Buffy była tuż za nim wspierając każdy jego ruch.
Niestety nie byli aż tak dobrze przygotowani i nawet jeśli Angelus przez chwilę zdawał się być zaskoczony atakiem z dwóch stron to teraz wziął nad nimi górę
-Nic wam to nie da, zbierałem siły od 100 |at- rzucił Buffy o drzewo- Będę dla niego dobry...może- teraz przyssał się młodszemu wampirowi do gardła jakby chciał mu odgryźć głowę.

Xander obudził się z bardzo nieprzyjemnego snu. Tylko po to by zobaczyć pustą sypialnie i ciemno za oknem. A więc to już się działo. Musiał im pomóc. Nawet jeśli oboje chcą trzymać go od tego z daleka. Nawet jeśli będą się o niego bali. Spike go potrzebuje. Teraz chyba bardziej niż kiedykolwiek.
Z takimi myślami w pośpiechu zaczął się ubierać. Co prawda nie wiedział gdzie można ich szukać ale lepsze to niż bezczynność.
Niestety gdy tylko otworzył drzwi wejściowe zdał sobie sprawę że dom jest otoczony a on nie poradziłby sobie z dwudziestką wampirów. Zrezygnowany cofnął się do wewnątrz budynku i usiadł na fotelu czekając bez najmniejszego ruchu na powrót ukochanego.

Buffy i Spike z minuty na minutę coraz bardziej przegrywali i mężczyzna wiedział że dziewczyna traci coraz bardziej nadzieje a z nią siły. On sam miał przed oczami chłopaka i to że musi mu zapewnić bezpieczeństwo
-Macie już dość?- Angelus nawet się nie zmęczył- Will niczego się nie nauczyłeś chłopcze. Buffy moja kochana jak przeżyłaś bycie Pogromc....- nigdy nie skończył tego zdania bo nagle padł na kolana. Oboje przyglądali mu się ze zdziwieniem ale ciągle w gotowości już któryś raz mógł ich zaskoczyć. A świt zaczął się zbliżać powoli lecz nieubłaganie. Buffy nawet zaczęła iść w jego stronę. Cała miłość jaką do niego miała przerodziła się w nienawiść i determinacje
-Buffy nie!- Spike już wiedział co się stało. Angel był na powrót sobą. Zaskoczona dziewczyna odwróciła się w jego stronę co dało tamtemu czas do ucieczki
-Co? Czemu ty?- Była wściekła. Bardzo chciała już to zakończyć a ten jej przerwał
-Coś... ktoś...- podniósł się ostrożnie- On odzyska| duszę
-Jak?- Podeszła do niego z niedowierzaniem
-Może zdążyli.... W porządku?- Zapyta| przyglądając się jej z uniesioną brwią
-Tak- posłała mu blady uśmiech- Wracam do domu. Mama na pewno się martwi....
-Ta... mam nadzieje, że Xan jeszcze śpi- chociaż to było mało prawdopodobne.

Xander drgnął gdy drzwi otworzyły się cicho. Ale nie wstał. Bał się że to mogą być złe wieści.
-Miłości...- Spike zlokalizował ukochanego w salonie i tam się skierował
-Spike?- Wstał niepewnie i w końcu zobaczył wampira. Był poobijany ale żył. Nie tracąc już ani sekundy rzucił mu się w ramiona- Tak bardzo się martwiłem...-szepnął całując go
-Wszystko dobrze- poprowadził ich na kanapę- Już jestem.... spokojnie- ale i on bardzo się cieszył. Dotykał ukochanego, każdego fragmentu skóry jaki mógł dosięgnąć. Xander jednak tylko przez chwilę cieszył się że ma go znów przy sobie, bo w końcu zauważył w jakim jest stanie. Bez słowa osunął się na kolana i przekręcił głowę w bok ukazując napiętą szyję
-Pij- powiedział patrząc wampirowi w oczy. Ten przez kilka sekund studiował jego twarz i w końcu pochylił się nad nim i wbił kły w kuszące ciało.