Rozdział 28

Xander czekał w wannie dość długo, ale Spike się nie pokazywał.

I gdy woda już całkiem zimna z westchnieniem wstał. Mimo, że normalnie było tu ciepło zaczął się trząść może nie tyle z zimna, co ze złości i strachu. Powoli wstawało słońce, a wampira nie było. Na dodatek bolało i to coraz bardziej.

Zaczęła go na dodatek boleć głowa. Stanął przed lustrem i spróbował zobaczyć jak bardzo jest zraniony, ale nie potrafił wygiąć się na tyle by zobaczyć. Dał temu spokój po kilku chwilach i poszedł do sypialni prześpi się parę godzin i kto wie może Spike wróci. Nawet jeśli pójdzie go teraz szukać, zginie za najbliższym zakrętem.

Xander wiedział, że był sam w pokoju. Po pierwsze czuł na swojej nagiej skórze promienie słońca, a wampir by na to nie pozwolił.

Migrena na szczęście odeszła, ale był głodny i wciąż jeszcze obolały

-Gdzie ty do cholery jesteś?- Zapytał na głos by dodać sobie odwagi. Odpowiedziała mu cisza. Nie chciał tu zostać sam, czuł się obco w tym miejscu i musiał porozmawiać z Gilesem albo nawet Angelem, chociaż z tym drugim wciąż miał problemy.

Nie miał problemu z wyjściem z hotelu i za to był wdzięczny. Dziś po prostu nie czuł się najlepiej i jak najszybciej chciał wrócić do siebie.

-Xander?- Giles siedział przy stole w kuchni nad gazetą i z kubkiem kawy.

-G men- uśmiechnął się do niego i z lekkim sykiem usiadł.

-Nie żebym się nie cieszył z wizyty, ale co tu robisz?- Mężczyzna popatrzył na niego uważnie.

-A więc byłem na randce ale... - Spike miał po prostu wyjść na chwilę coś zjeść i nie wrócił, a ja nie chciałem czekać, nie mogłem...-sam nie wiedział kiedy łzy same napłynęły mu do oczu i kapały do jego kawy.

-Na pewno zaszył się gdzieś na dzień- Giles wstał i położył mu rękę na ramieniu- Usprawiedliwię cię dziś w szkole, a ty zostań w domu albo idź do Angela może on coś wie- uśmiechnął się lekko do niego.

-Tak zrobię... Rupert dziękuję za wszystko- i on wstał.

-Xander każdy z was jest jak moje własne dziecko, a ty jesteś jedynym synem i zrobię dla ciebie, dla was wszystko- i uściskał go serdecznie.

-Mimo to nie musiałeś- chłopak odwzajemnił uścisk i zrobiło mu się jakoś lepiej- A teraz idę się przebrać i pójdę może Angela, wie więcej niż ja....

-W łazience w szafce pod zlewem jest maść z zielonej tubce powinno pomóc- mrugnął do niego i wyszedł, zostawiając Xandera z dużym rumieńcem na twarzy.

Zebranie się zajęło mu więcej czasy niż by chciał. Na szczęście nie miał złych przeczuć, więc pewnie czeka go kolejna kłótnia.

Westchnął więc i wyszedł z domu. To całe bycie z wampirem mimo swoich dobrych stron zaczynało mieć zbyt dużo tych gorszych.

-Angel!- Zawołał, gdy wszedł do dworu. Nikt mu jednak nie odpowiedział. Wszedł do środka i zaczął szukać kogoś.

Jego sypialnia była pusta, salon, kuchnia i biblioteka też. Inne przestrzenie też były... puste. Zostało mu jeszcze tylko jedno miejsce.

Wziął głęboki oddech i zapukał, mając jednak nadzieje że nie znajdzie tam nikogo. Nie miał jednak szczęścia bo drzwi otworzyły się dość szybko i gwałtownie.

-Xander- Angel miał na sobie tylko bokserki i zakrwawioną klatkę piersiową

-Tak.. znaczy ten nie chciałem ci przeszkadzać, ale... Spike on chyba... nie wrócił po kolacji, a jest już dzień i martwię się....

-Wejdź- otworzył drzwi trochę szerzej i odsunął się z przejścia.

-Jezu- to było jedyne, co mógł powiedzieć. Na łóżku leżał Spike, był cały zakrwawiony, nagi i pobity w taki sposób, który zabiłby nawet silnego człowieka, ale to nie wszystko. Poparzenia od święconej wody połamane kości- Co się stało?

-Tak znalazłem go pod drzwiami, gdy wschodziło słońce- wyjaśnił Angel- próbuję go ocucić, ale z jakiejś przyczyny moja krew nie działa...

-Dlaczego mnie nie zawiadomiłeś? - przysunął się do nieprzytomnego wampira- byłem pewny, że nic mu nie jest... że po prostu się schował, że nie miał czasu- znów płakał, ale zacisnął pięści i uspokoił się- Co mogę zrobić?

-Nic, zostaw nas- Angel położył mu rękę na ramieniu, ale chłopak strącił ją i wstał.

-Jest mój nie twój- warknął wściekle i nawet wampir odsunął się o pół kroku- Co mu dajesz?

-Moją krew jest najsilniejsza- wyjaśnił.

-Daj mi nóż- Xander był wściekły i przerażony, na szczęścia wampir go posłuchał- Damy mu ją razem twoja na pewno mu pomaga, ale moja...

-Tak- Angel przytaknął i rozciął sobie nadgarstek, chłopak zrobił to samo i podniósł głowę kochanka rozchylając mu usta. Krew zaczęła powoli kapać, nic się jednak nie działo. A Xander powoli słabł. Angel przytrzymał go i popchnął na łóżko- już mu lepiej, a ty też straciłeś wystarczająco dużo krwi, przyniosę bandaż- i już go nie było. Chłopak przytulił się do zimnego ciała i zamknął oczy.

-Czemu nie przyszedłeś z tym do mnie?- Zapytał i stracił przytomność.

-Oszalałeś!- Głos jego wampira był pierwszą rzeczą jaką usłyszał, gdy zaczął wracać do siebie.

-Wiesz jaki jest uparty!- Tym razem krzyczał Angel.

-Cicho wyjdź!- Spike przytulił go do siebie- Cześć zwierzaczku- tym razem mówił łagodnie i głaskał go po twarzy- już lepiej?

-Tak...- zdobył się na nikły uśmiech- czemu krzyczycie?

-Bo Angel to idiota- Spike pocałował go lekko w usta- nie przejmuj się tym, leż przyniosę ci coś do jedzenia- wstał i otulił go kocem- A ty idziesz ze mną- złapał Angela za ramię i wyprowadził z sypialni nim ten zdążył otworzyć usta i zaprotestować.

Gdy tylko Xander został sam głowa znów go rozbolała z jednaj strony, czuł ulgę, że jago ukochanemu nic nie jest, ale nie mógł powstrzymać myśli, że coś jest nie tak, no i gdzieś w jego umyśle kiełkowała zazdrość, widok niemal nagiego Angela w łóżku z jego wampirem, nie było czymś co chciałby kiedykolwiek oglądać. Wiedział, że czeka ich długa rozmowa, na` szczęście nie na pusty żołądek.