Rozdział 32

Spike był zły, nie wiedział co się stało. Był pewny, że Xan nie obudzi się nawet jeśli będzie próbował go ocucić.
Wstał i zaczął szukać telefonu chłopaka, żeby zadzwonić do Obserwatora. On musi im pomóc, bo sam już tracił cierpliwość. Chciał kogoś zabić i to szybko.

-Hej- odezwał się, gdy mężczyzna odebrał - Masz tu przyjść ze swoimi książkami...Xan, coś jest z nim nie tak

-Spike musisz powiedzieć mi co mu jest- Giles próbował mówić spokojnie, ale sam się bardzo się denerwował, bo martwił się o chłopaka- wampir jednak tylko warknął w odpowiedzi i wyłączył się, nie miał ochoty tracić czasu na rozmowy. Tym bardziej, że Xan zaczął rzucać się po łóżku i coś szeptać. W mgnieniu oka znalazł się przy ukochanym i bardzo ostrożnie wziął go w ramiona. Jednocześnie słyszał, że Angel i Buffy wracają do pokoju.

Tego też nie chciał. Wiedział, że dziewczyna się martwi. Chociaż nic jeszcze nie wie

-Xan...Zwierzaczku, wszystko będzie dobrze - szepnął mu na ucho i pocałował w czoło delikatnie go kołysząc. Nienawidził bezsilności, ale teraz  jedyne co mógł zrobi, to czekać na Gilesa.

Rozległo się ciche pukanie do drzwi.

-Wchodź - warknął ciągle nie spuszczając wzroku z Xandera, który na nowo się uspokoił.

-Mam nadzieję, że nie robicie nic dziwnego...- Buffy przerwała, gdy zobaczyła co się dzieje - A więc Giles ma rację- szepnęła i ostrożnie podeszła do łóżka. Angel wciąż stał w drzwiach z niewyraźną miną na widok której Spike nie mógł się nie uśmiechnąć.

-Tak- przyznał jasnowłosy wampir - Obserwator ma tu przyjść i go zbadać.

-Spike - odezwał się niepewnie Angel i oboje zwrócili spojrzenia na niego. - Chyba mogę pomóc... znaczy jeśli mogę - dodał pod naciskiem spojrzenia dziewczyny.

-Tylko niczego nie próbuj- Spike nie odsunął się od ukochanego, ukazał kły i obserwował swojego Twórcę, tak łatwo było go o wszystko obwiniać. I to samo robił teraz, chociaż nie do końca wiedział dlaczego.

-Kiedyś spotkałem takie istoty- Angel usiadł obok wciąż nieprzytomnego Xandera i zrobił taki ruch, jakby chciał go dotknąć, na to Spike nie wytrzymał i odepchnął go na ścianę.

-Ani się waż- warknął i zasłonił chłopaka własnym ciałem.

-To koci demon- odezwał się od progu Giles- I to czystej krwi, o ile się nie mylę. Jak zemdlał?- Podszedł do łóżka przy akompaniamencie głośnego warczenia wampira.

-Normalnie - odpowiedział, ale westchnął i podjął opowieść- Wszedłem do pokoju i już tak wyglądał. I nagle zrobił się bardzo napalony teraz rozumiem z jakiego powodu. Ledwo go dotknąłem, doszedł i zemdlał.

-Za dużo informacji- stwierdziła Buffy- ale co to oznacza?

-Teraz będzie mu trudno, tym bardziej, że o ile wiem w mieście nie ma nikogo podobnego. Wyczytałem, że mają kilka ciekawych zdolności, dzięki którym...- przerwał i ściągnął okulary, zaczął je czyścić – powiedzmy, że będziesz miał ręce pełne roboty.... zwłaszcza teraz i ogólnie co około 3 miesięcy..trwa tak zwany okres godowy, będzie oddziaływał na ludzi i demony w powiedzmy szczególny sposób...

-Jaki?- Buffy wydawała się trochę rozbawiona, domyślała się o czym mówi, ale i tak zawsze zabawnie było patrzeć,  jak mężczyzna mota się próbując coś wyjaśnić.

-Będzie rozpylał feromony, które będą przyciągać w niesamowity sposób mężczyzn- Angel ulitował się nad Gilesem i dokończył za niego.

-Więc nie wypuszczę go stąd - Spike nie widział problemu.

-A szkoła? My?- Buffy nie chciała się na to zgodzić.

-W dzień zostanie tu- warknął wampir.

-Przecież... Giles - nie znajdowała argumentów.

-Buffy ma rację, ważne jest to czego będzie chciał Xander i uszanujesz jego wolę - patrzył wprost na wściekłego Spikea.

-Do tego zwinność, wzrok i słuch- dokończył Angel, jakby nie słysząc wcześniejszej awantury.

- Czy on się jeszcze zmieni?- Chciał wiedzieć Spike.

-Być może- odpowiedział ostrożnie Giles- Trzeba to jeszcze sprawdzić

-To chodźmy- Buffy wzięła Angela za rękę- Giles, książki są w bibliotece czy u ciebie?

-W bibliotece- odpowiedział - Zadzwonię do Willow i Oza, na pewno chętnie mam pomogą- po tych słowach wyszedł, a za nim cała reszta.

-Nareszcie sami- uśmiechnął się Spike, gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi – Kochany, nie dam cię skrzywdzić- uśmiechnął się i pogłaskał go za puszystym kocim uchem. Na co Xander uśmiechnął się i poruszył - Od jak dawna śpisz?- Zapytał rozbawiony.

-A to wcześniej nie spałem?- Zapytał zdziwiony chłopak otwierając oczy.

-Xan.. co ostatnie pamiętasz?- Wamir przyglądał mu się z troską.

-Zasnąłem czekając na pizze.. masz ją?- Zapytał podnosząc się nieznacznie - Czemu boli mnie głowa?

-Xan- Spike nie wypuszczał go z objęć- Pamiętasz jak mówili, że jesteś adoptowany i twoi rodzice może nie są ludźmi?

-Tak- powiedział ostrożnie chłopak nic nie rozumiejąc.

-Kochany... przeszedłeś przemianę.. jeszcze nie do końca, ale już wyglądasz przepięknie - szepnął i polizał go w szyję - A jak się czujesz?

-Skołowany, zmęczony, głodny- Xander miał niewyraźną minę - Kim jestem?

-Mój. Jesteś tylko mój. Mój zwierzaczek- Spike nie przestawał go dotykać. Był coraz bardziej podniecony

-Ale...Spike przestań!- Krzyknął, gdy ten zaczął powoli głaskać jego krocze.

-Miłości jesteś taki kuszący... jak chyba jeszcze nigdy... daj mi...- szeptał i lizał go po szyi, uchu, gdzie tylko mógł dosięgnąć.

-Spike dość!- Xander nagle skoczył na równe nogi kilka kroków od łóżka- Chcę coś zjeść, boli mnie głowa- spojrzał z wyrzutem na wampira i ten wstał od razu bez marudzenia.

-Oczywiście zwierzaczku- uśmiechnął się do niego, podszedł powoli i złapał go za rękę prowadząc raz jeszcze do łóżka- Powiedz czego sobie życzysz?

-Miała być pizza.. no i muszę wziąć jakieś tabletki- powiedział ostrożnie.

- Ty tu zaczekaj- wampir pocałował go w policzek i niemal wybiegł z sypialni, zostawiając bardzo  zdziwionego Xandera. Bardzo chciałby wiedzieć co się tu dzieje, ale jeszcze nie teraz, najpierw chciał coś zjeść i potem się położyć.

Spike bardzo chciał dogodzić swojemu zwierzaczkowi. Może chodziło tu o jego nowy wygląd. Może dlatego, że kochał go coraz bardziej. Może to te feromony działały na niego mocniej, niż na innych, bo przecież Xan należy do niego i nie pozwoli nikomu się do niego zbliżyć nawet, jeśli kogoś będzie musiał kogoś z tego powodu zabić.

-Xan?- Po jakimś czasie znów szedł do sypialni i jak poprzednio nie mógł oderwać wzroku od chłopaka. Wyglądał jeszcze piękniej niż wcześniej. Zrobił się jakby troszkę mniejszy, jego ciało wydawało się drobniejsze. Skóra teraz była ciemniejsza, gładsza, a ogon poruszał się delikatnie, tak samo jak cały czas węszący nos. Najbardziej zmieniły się jego oczy. Wciąż brązowe, z długimi czarnymi rzęsami, ale o zupełnie kocim kształcie z pionową źrenicą pośrodku.

-Wiesz, że pachniesz niesamowicie kusząco?- Odezwał się chłopak. Wstając zwinnie na równe nogi i jednym susem podchodząc do niego - Czymś strasznie podniecającym, aromatycznymi cygarami, piżmem... krwią... po prostu pięknie - owinął ogon wokół nogi zaskoczonego wampira i polizał mu szyję szorstkim językiem mrucząc cicho.

-Zwierzaczku- Spike szepnął zaskoczony, ale i bardzo uradowany. Taki nowy Xan bardzo mu się podobał – Miłości, musisz coś zjeść- uśmiechnął się i głaskał chłopaka po policzku.

-Tak- mruczał gardłowo ocierając się o niego - A później... muszę poczuć cię w środku... - Xander nie mógł przestać mruczeć, a jego ogon powoli wsuwał się w spodnie Spike.

-Miłości, wszystko co tylko zechcesz - pocałował go - ale nie teraz... zjedz coś musisz mieć siłę.. dużo, dużo siły - na niepewnych nogach prowadził go do łóżka mimo tego, że jego spodnie robiły się coraz ciaśniejsze.

Xander usiadł na pościeli i wyszczerzył ostre zęby.

-Nakarm mnie- znów zrobił słodkie oczy. Spike nie mógł mu niczego odmówić. Wcześniej miał jeszcze nad tym jakąś kontrolę, teraz już całkiem przepadł.

-Cokolwiek zechcesz - usiadł obok i powoli karmił chłopaka, który nie przestał się uśmiechać, a jego ogon stale drażnił krocze coraz bardziej rozpalonego wampira.

-Już- uznał Xander, gdy zjadł już 3 kawałki pizzy- Teraz zajmę się tym- wyciągnął rękę ku boleśnie nabrzmiałym spodniom.

-Miłości- Spike był zachwycony- Pozwól najpierw mnie- pchnął Xandera na pościel i zawisł nad nim, podziwiając jak pięknie wygląda. Wdychając jego nowy zapach pomieszany ze starym. Napawając się, prawie narkotyzując.

-Cokolwiek robicie wchodzimy!- Nagle drzwi się otworzyły i do środka weszli przyjaciele Xandera i Angel, wszyscy bardzo zaniepokojeni.

-Cholera teraz?!!- Warknął wściekle wampir, ale usiadł obok ukochanego biorąc go w ramiona. miotając cicho wszystkimi przekleństwami jakie znał i uważnie obserwując przybyłych mężczyzn.