Rozdział 26

Pierwszą rzeczą jaką Xander zauważył, gdy się obudził to ciemność na zewnątrz. Więc nie spał zbyt długo. Drugą która go martwiła jeszcze bardziej było to, że jest sam.  A przecież był pewny, że zasypiał w objęciach wampira.

Czuł głód i przeraźliwe zimno, więc wstał niechętnie i udał się do łazienki.

Jak na tak wspaniały apartament, to pomieszczenie trochę go zawiodło. Było bardzo podobne do tego, które mają w domu. Ale przecież nie chodziło mu o wygody czy widok, tylko wannę z gorącą wodą. A to znalazł bez najmniejszego problemu.

Jedyne co go trochę martwiło to fakt, że jest sam, a przecież był pewny ze Spike nie ma komórki. Może powinien mu ją kupić?

Gdy już zanurzył się w niemal gorącej wodzie wszystkie złe myśli gdzieś odleciały. Nie przeszkadzała mu nawet samotność. Chociaż wolałby,  żeby Spike już wrócił, najlepiej  najedzony i w dobrym humorze. Musiał skrócić kąpiel, bo w brzuchu burczało mu coraz bardziej.

Była 3 w nocy, więc nie chciał zamawiać niczego do pokoju. Na dole był jeszcze otwarty bar. Ubrał się i przeczesał wilgotne jeszcze włosy. Nie zostawił kartki, po pierwsze nie znalazł, a po drugie miał zamiar wrócić za kilka minut.

Bar był niemal pusty, jeśli nie liczyć trzech osiłków w kącie. Wyglądali dość groźnie ale zdawali się nie zwracać na niego uwagi, co bardzo mu się podobało i nabrał dzięki temu pewności siebie. Mimo to wziął głęboki oddech tuż przy drzwiach. Nie chciał kłopotów.

Usiadł przy barze i przyjrzał się menu. Uśmiechnął się, bo wszystko co w nim wyczytał było jego ulubionym jedzeniem, no i ceny jak na tak drogie miejsce były nawet jego kieszeń

-Co podać?- Facet przy barze wyglądał na zmęczonego i podenerwowanego

-Frytki i piwo- zaryzykował. Barman popatrzył na niego przez chwilę, ale tylko wzruszył ramionami i zniknął na zapleczu.

Nagle poczuł czyjąś rękę na ramieniu i zrobiło mu się z tego powodu niedobrze. Odwrócił się jednak z uśmiechem i zobaczył za sobą tych trzech osiłków, którzy wcześniej przyprawili go o dreszcze

-Tak?- Starał się, żeby jego głos brzmiał pewnie, ale nawet on wyczuł w nim strach.

-Jesteś tu sam słodziutki?- Zapytał jeden z nich, a reszta zarechotała.

-Nie, mój mężczyzna czeka na górze - w duchu zastanawiał się gdzie jest Spike i dlaczego zostawił go na tak długo samego.

-Ale puścił cię samego, chyba nie jest najlepszym chłopakiem- zakpił drugi z nich

-Właściwie to jest najlepszy jaki może być – rozległ się cichy głos z brytyjskim akcentem, na którego dźwięk Xander ucieszył się jak nigdy dotąd - A teraz zabierz łapy zanim ci je oderwę- warknął i podszedł do grupy- Wszystko dobrze miłości?- Zapytał czule i przyciągnął chłopaka do siebie.

-Tak teraz już dobrze- uśmiechnął się i przytulił do wampira

-Co tu robisz?- Spike nie mógł się powstrzymać przed pocałowaniem chłopaka w policzek.

-Byłem głodny, a ciebie nie było- wyszeptał, jeszcze raz zwracając wzrok na osiłków, którzy patrzyli na niego w ten sam niebezpieczny sposób, który sprawiał,  że robiło mu się gorąco i zimno na przemian- możemy już iść?

-Oczywiście kochany- jeszcze raz go pocałował i wykrzywił się brzydko do facetów. To oczywiście rozwścieczyło ich jeszcze bardziej.

Jeden z nich w okamgnieniu rozdzielił ich brutalnie, drugi już przymierzył się by uderzyć Spikea, ale ten zareagował błyskawicznie i potężny facet przeleciał przez salę jakby był zabawką. Podniósł też głowę i pokazał im kły. Xander z satysfakcją poczuł jak trzymający go facet, zaczyna drżeć ze strachu

-Któryś jeszcze chce oberwać, czy go zostawicie w spokoju?- podszedł bliżej i wyciągnął rękę. Xander czuł, że uścisk osłabł i spokojnie wszedł w ramiona ukochanego- Coś zamówiłeś?

-Tak... ale jakoś straciłem apetyt- nie chciał już tu być, mimo ze tamci już wyszli

-O nie zwierzaczku jesteś głodny i zostaniemy tu dopóki się nie najesz- poprowadził go do stolika i barman w tej samej chwili przyniósł mu zamówienie. Spike uniósł brew, gdy zobaczył piwo, ale nie powiedział nic

-A ty, miałeś udane łowy?- Xander zabrał się na jedzenie i nastrój bardzo mu się polepszył.

-Na prawdę chcesz o tym słyszeć?- Zdziwił się wampir.

-Sam nie wiem... znaczy jesteś kim jesteś, to się nie zmieni nie jesteś jak Angel...- zamilkł na chwile i popatrzył na niego.

-Nie jestem i nie będę... obiecałem że nie skrzywdzę nikogo niewinnego i tak też jest. Więc dziś udałem się na przystań, tam zjadłem, ale w domu mam worki z krwią i powoli zacznę ich używać częściej - uśmiechnął się i wziął chłopaka za rękę

-Cieszę się... Spike to co wcześniej...nie było cię tak długo...

-Miłości już mówiłem, że byłeś wspaniały- ucałował jego dłoń- Ale dawno nic nie jadłem, dlatego tak długo mi zeszło.

-Dobrze- posłał mu niewinny uśmiech- więc może jak i ja skończę to...

-Xan dość, od dziś nie możesz się wstydzić i zastanawiać. Dam ci to czego zapragniesz tylko powiedz - ta cecha charakteru chłopaka bardzo go irytowała.

-Gdy wrócimy kochaj się ze mną- powiedział wyraźnie, ale cicho ze spuszczonym wzrokiem.

- O to nigdy nie będziesz musiał prosić- zapalił i uśmiechał się do niego.

10 minut później byli już w drodze do apartamentu, gdy drzwi holu się otworzyły i wpadła przez nie Buffy.

-Chłopaki przepraszam was- wydyszała- wiem, że jest późno i macie plany, ale ja i Angel potrzebujemy twojej pomocy Spike.

-Xan kochany, wracaj na górę - westchnął, nie chciał znów go zostawiać, ale obiecał Angelowi. To dzięki temu mógł spokojnie tu zostać.

-Ale...- nie dokończył, bo wampir pocałował go namiętnie w usta i popchnął w stronę windy.

-Proszę idź, chcę żebyś był bezpieczny wrócę przed świtem- jeszcze jeden pocałunek i zwrócił się do dziewczyny- Oby to było tego warte- warknął i wybiegł za nią.

Xander niepocieszony wrócił na górę przeklinając w duchu przyjaciółkę. To miała być ich noc, a zamieniła się w jeszcze jedno polowanie i strach.  Nawet się nie rozbierał tylko padł na łóżko i wpatrując się w sufit w końcu zasnął ze łzami na policzkach.