Rozdział 24

Xander szedł ręka w rękę z wampirem i zastanawiał się gdzie ten go prowadzi.
Nie zamierzał jednak, pytać i tak mu nie powie. Wiedział że idą do miasta i to do tej lepszej części w której oczywiście był ale nigdy nie na tyle długo by dobrze się jej przyjrzeć
-Mogę o coś zapytać?- Odezwał się w końcu nie mogąc już znieść ciszy
-Pytaj o co tylko zechcesz zwierzaczku- Spike przystanął i odwrócił się do niego
-Nie powiesz mi gdzie idziemy prawda?- Na te słowa blondyn przecząco pokręcił głową- A powiesz mi czy... nie nie ważne- sprawa z Angelem trochę go męczyła ale jakoś stracił ochotę na rozzłoszczenie wampira
-Xan? Miłości o co chcesz zapytać- Spike ujął twarz chłopaka w dłonie i spojrzał mu w oczy, dziś mają rozmawiać i poznać się lepiej, owszem miał nadzieje na spędzenie dnia w łóżku z kochankiem ale nie o to chodziło tej nocy
-Ty i  Angel, on jest twoim Twórcą ale czy wy...
-Życia temu- przyznał- ale mam ponad 120 lat...
-Wiem- Xander miał jednak nadzieje że zaprzeczy- To gdzie idziemy?- Wyszczerzył do niego zęby
-Niezła próba- pocałował go w policzek- ale jesteśmy już niedaleko. A ty wyglądasz wspaniale i już nie mogę się doczekać aż ci wszyscy ludzie będą pożerać cię wzrokiem ale żaden cię nie dostanie- głos wampira sprawiał że miękły mu kolana i przez kilka chwil miał ochotę darować sobie tą całą randkę i wrócić do ich sypialni ale czy jeszcze ich.
-Spike? Słuchaj ja wiem że... znaczy wtedy jak mnie wyrzuciłeś...
-Miłości byłem wściekły. Złamałeś zasadę ale przeszło mi w chwili gdy zamknęły się za tobą drzwi. No i mamy tam jeszcze kilka wolnych sypialni  prawda?- Xander nie przypuszczał że pójdzie tak łatwo.

 I nawet się nie spostrzegł jak zatrzymali się przed SunHotel. Najbardziej luksusowym hotelem w okolicy w którym zatrzymywali się najlepsi goście.
-Co my tu robimy?- Xander był zdziwiony i trochę zaniepokojony
-Mają tu najlepsze jedzenie w mieście, kino i co tylko zechcesz- Spike spojrzał na niego uważnie i uśmiechnął się przebiegle- No i jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli to zarezerwowałem apartament na najwyższym piętrze
-Ale... znaczy nie musiałeś- chłopak spuścił wzrok
-Oczywiście że musiałem- wziął go za rękę- obiecałem ci przecież wszystko co najlepsze- Xander miał teraz łzy w oczach i Spike nie bardzo wiedział jak zareagować. Przecież tego chciał, zrobił dobrze, to dlaczego płacze. A może czegoś nie zrozumiał, może teraz tak się nie robi. Nagle chłopak rzucił się mu na szyję i przylgnął do niego całym ciałem tak mocno że wampir ucieszył się że nie oddycha.
-Dziękuję, dziękuję- Xander nie mógł powstrzymać łez szczęścia i całował mężczyznę po twarzy z taką zapalczywością jak jeszcze nigdy. Wampir przytulił go do siebie i tylko się uśmiechał.
-To dopiero początek- przyznał po jakimś czasie uradowany Spike, więc jednak to były łzy szczęścia
-To wystarczy- chłopak w końcu się uspokoił i uświadomił sobie że jest głodny, jednocześnie do jego świadomości doszło że wampir wspominał coś o apartamencie. Roześmiał się nagle- Myślisz że kolacja wystarczy żebyś mnie przeleciał?
- Liczę na to- Spike dyskretnie położył dłoń na jego pośladkach i klepnął je delikatnie
-Więc jak na razie jesteś w połowie drogi, rozegraj to dobrze a kto wie kto wie- Xander widząc minę wampira wyszczerzył się jeszcze bardziej
-A żebyś wiedział że rozegram- Spike objął go w  talii i wprowadził do jasnego holu.

Xander już kilka razy zastanawiał się jak jest w środku ale nigdy nie wyobrażał sobie czegoś takiego. Podłoga była wykonana głównie z pięknego kamienia którego nie potrafił rozpoznać ale przez środek biegł miękki kremowy dywan. Ściany były w podobnym kolorze. Wygodne fotele i stoliki były natomiast ciemne. Żyrandol wydawał się być ze złota i drogich kamieni. Chłopak z każdą chwilą czuł że tu nie pasuje. Ale silne ramie wampira powstrzymało go przed ucieczką.
-Zrelaksuj się miłości- Spike wiedział że jego towarzysz się denerwuje a tego nie chciał- Jesteś tu ze mną i nikt inny się nie liczy. Po za tym rozejrzyj się- Xander mimowolnie zrobił co mu kazał i ku  swojemu zdziwieniu spostrzegł że kilkoro gości przygląda mu się z charakterystycznym błyskiem w oczach, Spłonął rumieńcem i przysunął się bliżej wampira. A ten uśmiechnął się jeszcze szerzej i objął go jeszcze bardziej zaborczo- Chodź musisz coś zjeść
-Bardzo chętnie- Xander uśmiechnął się do niego z wdzięcznością., może gdy napełni żołądek trochę się rozluźni.

Siedzieli w kącie sali przy stoliku trochę w cieniu, przy blasku świec. Xadner miał trudności ze zrozumieniem menu. Na dodatek ich kelner odnosił się do niego z wyższością która go onieśmielała,
-Xan, miłości wszystko dobrze?- Spike obserwował go z naprzeciwka z coraz bardziej niepewną miną
-Tak... Nie... Czy możemy stąd iść?- Nie chciał sprawić wampirowi zawodu, ale nie chciał też tu być
-Iść? Czemu?- Nie zrozumiał
-Nie pasuję tu. Jeśli chcesz możemy pójść na górę ale nie tu...- niestety nie skończył mówić bo pojawił się kelner
-Panowie gotowi?- Zapytał patrząc na blondyna
-Kolego przeproś- Spike zrozumiał, minę jaką miał przybysz gdy patrzył na Xander jemu też się nie podobała
-Słucham?
-Albo nie- wstał- Xan idziemy, nie pozwolę by jakiś goguś cię obrażał- zanim ktokolwiek zdążył się ruszyć wziął zdezorientowanego chłopaka za rękę i wyprowadził z sali. Właściwie to zatrzymał się dopiero w windzie
-Spike?- Zaczął Xander niepewnie
-Cii zwierzaczku, idziemy do pokoju, tam coś zamówimy- przysunął go do siebie- I jak mi idzie?
-Zobaczysz- chłopak uśmiechnął się wrednie ale on już wiedział jak spędzą kolejny dzień, będzie musiał tylko zadzwonić do Gilesa i poprosić by usprawiedliwił mu nieobecność w szkolę.